Հոդված 1. Հայաստանի Հանրապետության քրեական դատավարության օրենսգրքի /01 հուլիսի 1998թ. ՀՕ-248/  442 հոդվածը շարադրել  հետեւալ բովանդակությամբ .

Հոդված 442. ԱՆՉԱՓԱՀԱՍԻ ՆԿԱՏՄԱՄԲ  ԿԱԼԱՆՔԸ  ՈՐՊԵՍ  ԽԱՓԱՆՄԱՆ ՄԻՋՈՑ  ԿԻՐԱՌԵԼԸ

Անչափահաս մեղադրյալի նկատմամբ կալանքը  որպես խափանման միջոց կիրառել թույլատրվում է միայն այն դեպքում, երբ նրան վերագրվում է միջին ծանրության, ծանր կամ առանձնապես ծանր հանցանքների կատարում:

Հոդված 2. Սույն օրենքը ուժի մեջ է մտնում պաշտոնական հրապարակման օրվան հաջորդող տասներորդ օրը: 

ՏԵՂԵԿԱՆՔ-ՀԻՄՆԱՎՈՐՈՒՄ

Հայաստանի Հանրապետության քրեական դատավարության օրենսգրքի 134-րդ /Խափանման միջոցների հասկացությունը եւ տեսակները/ հոդվածի 3-րդ մասում նշված է, որ « Կալանավորումը եւ գրավը կարող են կիրառվել միայն մեղադրյալի նկատմամբ»: Այսինքն օրենսգիրքը սահմանում է, որ բացի մեղադրյալից քրեական դատավարության այլ մասնակիցներից  որեւէ մեկի նկատմամբ կալանքը որպես խափանման միջոց չի կարող կիրառվել եւ բացառություններ լինել չեն կարող:

Գործող քրեական դատավարության օրենսգրքի 442 հոդվածում նշված է, որ « Անչափահաս կասկածյալի կամ  մեղադրյալի նկատմամբ կալանքը որպես խափանման միջոց կիրառել թույլատրվում է միայն այն դեպքում, երբ նրան վերագրվում է միջին ծանրության, ծանր կամ առանձնապես ծանր հանցանքների կատարում:»

Համեմատելով վերը նշված երկու հոդվածները պարզվում է, որ ըստ 442 հոդվածի կալանքը որպես խափանման միջոց կարող է կիրառվել նաեւ անչափահաս կասկածյալի նկատմամբ, որը բացառվում է:

ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի ընդհանուր մասի 134-րդ հոդվածի 3-րդ մասում ամրագրված դրույթը ունի սկզբունքային, առաջնային եւ որոշիչ նշանակություն, ուստի հատուկ մասի 442 հոդվածում ամրագրված դրույթը` անչափահաս կասկածյալի նկատմամբ խափանման միջոց կալանք ընտրելու մասին, չի կարող հակասել նրան: